วันจันทร์ที่ 15 มกราคม พ.ศ. 2561
บทเรียนจาก "จักรยานไม่มีโซ่"
 |
| ภาพประกอบจาก https://pixabay.com |
เรื่องราว
ตอนที่ ผมเริ่มเข้าโรงเรียนใหม่ ๆ อายุประมาณ 3 ขวบ จำได้ว่าตอนนั้นผมมีจักรยานเก่าคันเล็ก ๆ อยู่คันหนึ่ง จักรยานคันนั้นก็เหมือนคันอื่นทั่วไป ยกเว้นอย่างเดียวคือ มันไม่มีโซ่ ผมจึงไม่สามารถปั่นมันได้ วิธีที่ผมใช้มันก็คือ เอาเท้าไถกับพื้นให้มันเคลื่อนที่ไป หรือบางทีถ้าต้องการความแรง ผมก็จะวิ่งพร้อมกับจูงมันไป เมื่อเร็วได้ที่ก็กระโดดขึ้นบนเบาะ และยกขาขึ้นจากพื้น
ตอนนั้น ผมมีความสุขกับจักรยานนี้มาก จนอดคิดไม่ได้ว่า ทำไมผมถึงมีความสุขกับมันทั้ง ๆ ที่มันไม่สมประกอบ และทำไม ณ เวลานั้น ผมไม่เคยคิดเปรียบเทียบ และน้อยใจว่า ทำไมคนอื่นมีจักรยานดี ๆ ใช้ แต่ทำไมเราถึงมีของกาก ๆ แต่เมื่อโตขึ้นการเปรียบเทียบ และน้อยใจเหล่านี้กลับมีเกิดขึ้นทุกวัน
 |
| ภาพประกอบจาก https://pixabay.com |
ตอนนี้ ผมจึงนึกถึงคำกล่าวที่ว่า เด็กคือผ้าขาว เด็กคือจิตที่บริสุทธิ์ เราเคยสังเกตกันมั๊ย ตอนที่พวกเรายังเป็นเด็กมาก ๆๆ ตอนที่เรายังมองเห็นใบไม้เป็นเงิน มองต้นไม้เป็นบ้าน มองเห็นก้อนดินเป็นขนม เรามองเห็นอะไรมันก็มหัศจรรย์ไปซะทุกอย่าง เรามีความสุขกับทุก ๆ สิ่งจริง ๆ แต่เมื่อมามองดูสมการความสุขของเราในตอนนี้ซิ
ถ้าฉันได้รองเท้าคู่ใหม่ ฉันจะมีความสุข
ถ้าฉันได้รถคันใหม่ ฉันจะมีความสุข
ถ้าฉันได้ไปทะเล ฉันจะมีความสุข
ถ้าฉันมีแฟน ฉันจะมีความสุข
ถ้า ........ ฉันจะมีความสุข
 |
| ภาพประกอบจาก https://pixabay.com |
สำหรับบทเรียนที่ผมได้ในวันนี้คือ Be happy now หรือจงมีความสุขซะเดี๋ยวนี้ หมายความว่า ให้เรามีความสุขไม่ว่าเราจะมีอะไร เป็นอะไร หรืออยู่ในสถานการณ์แบบไหน เหมือนเด็กน้อยตอนนั้นที่มีความสุขได้กับใบไม้ ต้นไม้ หรือแม้กระทั่งก้อนดินธรรมดา ที่ไม่ธรรมดาในสายตาเด็กน้อยคนนั้น
ยิ่งคุณตั้งสมการความสุขซับซ้อน คุณก็ยากยิ่งที่จะมีความสุข
ธัชกร คุ้นเคย
15 ม.ค. 2561
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น
(
Atom
)
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น